O cok yanliz biriydi, icinde her an; kopacak firtinalar vardi,
kendini cok yanliz ve gücsüz hissediyordu. yormustu hayat onu cok yormustu döndü ve geriye bakti! hersey ne kadarda hizli gecmisti, ve baktinda geriye nedense hep! yanlizligini buldu yasayamamisti, ne cocuklugunu ne gencligini, kendini tanimadan, bilmeden.. gelmisti bu gurbet diyara, ne yollar gecmisti, ne güclüklere boyun egmisti. düsmüstü saclarina ak. beli bükülmüstü. yaslanmisti genc yasinda. hayatin, bir manasi, güzelli, yoktu.. kendini anlatamiyordu!! anliyamiyordu!! hersey bostu ,hayat aciydi, oda asik olmak isterdi! sevgisine karsilik görmek isterdi! her seferinde hüsran ve yanlizligi vardi.. basarilari, cabalari, bosaydi.. o yanliz dogmustu. yanliz ölecekti. o gurbette yanlizligi ögrenmisti. insanlarin icinde hep tek kalmisti. ve hüznü bine katlanmisti. ne dost vardi. nede onu anlayacak. tek bir arkadas. insanlar yalandi, sahteydi, bilinmeyen tek gercek onun icin yanlizlikti,,



yanlizlikti onun adi...

EKİN TARLALARI

İçime sinen buruk akşam kokusunda,
Günbatımı hüzünleri yaşadım.
Gökyüzünün kızıl karanlığı altında,
Hayatı düşündüm; seninkini, benimkini...
Ve yaşanmış yaşanacak tüm hayatları.
Yorgun omuzuma düşmüş kır saçlı başımı,
Yasak!!! düşüncelerle dolu beynimin içini,
İsyanı yüreğine mahkum beni düşündüm.
Gözbebeklerimde ölü insan suretleri.
Esmer tenli bahtsız çocuk cesetleri.
Güneşten çatlamış dudakları ve elleriyle,
Ekin tarlalarına gübre olmuş insan bedenleri...
Ve bir yangın yüreğimden beynime yürüdü.
Gözyaşlarım süzüldü, tırnak uçlarıma kadar irkildim.
Yine nöbetlerdeyim yine sonsuz isyanlarda,
Yine çığlıklar yükselttim dağlar, ovalar ardına,
Ve istedimki;
Beni de gömsünler,
Beni de sararmış EKİN TARLALARINA