Sevgilim!

Kutlu gelişine yüz bin selam olsun, sen aydınlık içinde aydınlık, sen
açıklık içinde açıklıktın. Seninle sevgiler sevgili olur, seninle
muhâlimiz hâle dururdu. Mühürleri kaldırmada son idin sen, can
kilitlerini açmada sonuncu, gülümsesen. Seni görenlerin güneş düşerdi
gözünden, seni sevenlerin ışık yayılırdı yüzünden. Birer efsaneydi iki
yanağın; hayal ile hatıra eleğim sağmalarıyla karanın ve ağın.

Sultanım!

Adına altınlar bastıran sultanlar şehirler alırdı, şimdi şehirleri
düşüyor adınsız sultanların, adını gizli anıyor âşık–ı nâlanların.
Kulluk prangaları çözülünce ayağımızdan, âzâd oldu zülfünün zenciri
solumuzdan ve sağımızdan. Ashabının kara kerpiçte gözsüz gördüğünü,
biz cilalı aynalarda yitirdik de yaptık düğünü. Tedavisinde hayat
bulmuş hekime düşman hasta gibiyiz, mürebbisine kin güden çocuklara
yasta gibiyiz. İnsanlık güneşe nispet zulmete döndü, balıklar suya
öfkelendi, kuzgun ete döndü; bahtımız hasrete döndü.

Hasretim!

Gümüş tenli Yusuf'u arayanlar gül teninde Yusuflar ülkesine girdiler;
cennet peşinde koşanlar gül cemalinde cennetlere erdiler.

"Körün elinden tutana Hak'tan yüzlerce ecir vardır!" buyurmuştun.
Kıyam et, tut körlerinin elinden ve İsrafilleyin kıyametten evvel bir
kıyamet kopar. Yıllar yılı kendi yatağını öpen nehirlerce ak ezeli
özlemlerimizin yokuşlarına ve öğüt, yine öğüt, yine öğüt aşk
tanelerimizi değirmenlerinin nakışlarına.

Övüncüm!

Ruhlarımızdan kuşluklar geçti, gün geçti... Akşam oldu, düğün geçti..
ve gece olmadan, Yesrib'in güneşi, kerem kıl, tüllenen hayallerimize
bir huzme bıraksın himmetin, ve artık getirdiğin kutsal emanetin
kaybolacağından korkmasın ümmetin!. Kalbimizi kaydırmadan, bize onu
haşre dek bakî kılma ruhsatı ver, ve yalın unutuşların poyrazında
bırakıp bizi bir başımıza, belleklerimizin tereddüt dolu
zembereklerinde kıvrandırma, yeter. Gel, son kez ilk baharımız ol!. Bu
mevsim güller incitilmesin, gamküsarımız ol!..

Ömrüm!

Tâhâ ve Yâsîn aşkına...

Öncesinde senin aşkın yoksa neye yarar ölüm!.