Gün boğazlanıyor ufukta ve kanı gökyüzünü kızıla boyuyor;

VAKİT'in adı DAR oluyor.

Ve sonra ölüm sessizliğine bürünüyor zaman, ki dünya geceyi ağırlıyor sofrasında.

Bakıyorum ki; insanlar yürümekte gecenin üstüne...

Korku içinde,korkular üstüne...



Zaman, katilinden kaçarcasına koşmaktayken

pustuğumuz köşelere taşlar savruluyor uzak coğrafyalardan.



Şimdi saat gecenin yarısını ve yarasını göstermekteyken,

duvarda akrep ve yelkovan can çekişiyor,

kağıda kan damlıyor semadan,

kirletilmiş kentlerin muzdarip sakinleri kalemimin çığlığına

şahitlik ediyor.

Ve kaç zamandır umut berkittiğim yüreğimden bu kez çürümüş ceset kokuları yükseliyor.

Katili BEN olan onlarca körpe dimağın kırkına mevlitler okunurken,zihnim sandalyeye oturtulmuş bir sanık hüviyetinde.

Oysa ne ümitlerle çıkmıştım yola...

Heybeme azık niyetine koca bir umut koyup,yüreğimin üstüne muska niyetine sadece aşkı asmıştım öyle mi?

Sahi çıkmış mıydı(m) yola?

İblisin buyurgan kahkahaları içimin duvarlarında yankılanmakta,duyuyorum.Demek zaman bizimle oyun oynamakta imiş tik taklar eşliğinde.

Ki,bir zamanlar esrik nidalarında yüreğimin depreştiği ezgilerin bugün sadece kulak kepçelerimdeki kire denk düşmesinin açıklaması ne ola?

Artık ne ettiğim koca pabuçlu laflar,ne de Yıktım! dediğim o kara Uzzalar bana fayda vermeyecek biliyorum. Ve yine biliyorum;tüm bilmelerimin, beni uğruna sevda yeminleri ettiğimiz anlara götüremeyeceğini.

Velhasıl;zamanın hendesi kıvrımlarında yitirilen bunca hükümkâr söylemin ardından son söz ve hakikatte tek söz: