Ey insan! Fenâya, ademe, hiçliğe, zulümata, nisyana, çürümeye, dağılmaya ve kesrette boğulmaya gittiğinizi tevehhüm edip düşünmeyiniz! Siz fenâya değil, bekaya gidiyorsunuz. Ademe değil, vücud-u dâimîye sevk olunuyorsunuz. Zulümata değil, âlem-i nûra giriyorsunuz. Sahib ve Mâlik-i Hakikî'nin tarafına gidiyorsunuz... Ve Sultan-ı Ezelî'nin payitahtına dönüyorsunuz. Kesrette boğulmaya değil, vahdet dairesinde teneffüs edeceksiniz. Firaka değil, visale müteveccihsiniz!..
Evet dostlar, ölüm işte böyle bir mahluk. Ölüm de tıpkı hayat gibi halk edilmiş. Ezelden ebede giden yolculuğumuzun bir kilometre taşı. Her ne kadar ölümün yüzü soğuk olur dense de, ihtiyarlığın, hastalığın, perişanlığın, çaresiz bir derdin yüzü daha da soğuktur. Nice ihtiyar ve hastalar var ki, ölümü iple çekiyorlar. Gençler ve sağlıkı insanlar için acı gelen ölümün sonundaki hayat ise, gençliği ve dünyayı feda etmeye değecek kadar güzeldir.
Bu gerçeği bilen Hz Mevlana gibi Allah dostları, ölümü bir şeb-i aruz olarak görmüşler, ona "düğün gecem" diye kucak açmışlardır.
Bütün ölülerimize Rabbimden rahmet diliyor, bizim ölümüze de rahmet okuyacak hayırlı evlat ve güzel dostlara sahip olmamızı yine Rabbimden niyaz ediyorum.