Allah ve Resûlü'nü Ne Kadar Seviyoruz?

Allah’im! Bizim Sana karsi olan alaka ve sevgimiz hatirina degil, Senin bize karsi muhabbetin hürmetine bizi affet ve islerimizi âsân eyle.” amin

Allah ve Resûlü'nü Ne Kadar Seviyoruz?

Her mümin, Allah’i ve Resûl-ü Ekrem(sav)’i sevdigini ifade eder. Vâkia bu sevgi, anne ve babanin evladini sevmesi gibi degildir.

Çünkü, anne ve babanin evladina karsi derin alakasi ve sefkati fitridir, yaratilistan gelen bir sefkattir. Allah, daha bastan bu sefkati onlarin mahiyetlerine koymustur. Bu itibarla, sevmemek onlarin ellerinde degildir.

Bizim Allah’i ve Resûlullah(sav)’i sevmemize gelince, o, önce irade ile baslar. Biz idrakimize açilan kapilarla ve suurumuzla bu sevgiyi elde ederiz. Yani Allah’i bilmesek, irfanina eremesek, Fahr-i Kâinat Efendimiz(sav)’i büyük icraatlari ve muhtesem davetiyle tanimasak sevemeyiz. Suur, bir kapi aralar ve biz onunla onlari tanima lütfuna erer ve severiz.

Tanima ve bilme, irfan haline gelince irade de silinir gider. Mesela, Fahr-i Kâinat Efendimiz(sav)’i bize getirdigi esaslarla taniriz. O’nun nesrettigi nur sayesinde kâinatin senlikle doldugunu müsahede ederiz. Önümüzü aydinlatan beyanlari ve örnek hayati karsisinda dize gelir ve Resûlullah(sav)’i severiz. Bu noktadan sonra mesele iradi olmaktan çikar, artik bir ask-mesk devri baslar ve elimizde olmayarak Nebiler Serveri(sav)’e baglaniriz.

Diger taraftan, kalbimizin O’nunla ciddi bir irtibati varsa, Fahr-i Kâinat Efendimiz(sav)’in de bizimle güçlü bir münasebeti olacaktir. Sayet gönlümüz O’nunla baglantiya geçmis ise, zaten her zaman ümmetiyle alakadar olan Allah Resûlü (sav) de bizim frekansimizdan bize bir seyler verecektir; O’ndan gelen her esinti bizde ma’kes bulacak, bizdeki bir hava da O’nun atmosferine aksedecektir.

Duasi Arsi Titretmisti

Bu sevgi bagina nâil olmus öyle Hak dostlari vardir ki, Efendimiz(sav)’in huzurunda her zaman onlarin nazi geçer. Hadis âlimlerinden bir zat bu mevzuyla alakali söyle bir hâdise anlatir: Uzun zamandir Haremeyn-i Serifeyn’e yagmur yagmiyordu. Bu sebeple herkes yagmur duasina çikiyordu. Onlarin içerisinde ben de vardim. Yapilan bütün dualara ragmen gökten rahmet inmiyor, yakarislara icabet edilmiyordu. Bir gece Ravza-i Tâhire’deyken üzerinde eski elbiseler olan siyahi bir insan gördüm. Allah Resûlü(sav)’in mübarek ravzasinda, huzur-u Risâlet Penâhî’de oturdu. Ridasini omuzuna atip ulu dergahta bir dilenci edasina büründü ve “Ya Resûlallah! Ne zamana kadar ümmet-i Muhammed böyle dagidar ve perisan olacak? Re’fet ve sefkatin buna müsaade edecek mi? Yemin ediyorum ki, sayet yagmur yagmazsa buradan basimi kaldirmayacagim. Ne olur, ümmetine medet et ve Hak nezdinde rahmete vesile ol!” deyip O’na tevessül ederek Allah’a yalvardi. Bu insan, basini kaldirmadan sakir sakir yagmur yagmaya basladi. Ertesi gün arayip evini buldum ve içeriye girdim. O sahsa bir evvelki gece kendisini gördügümü ve yaptigi duasina muttali oldugumu anlattim. Beni dinleyince birdenbire o Hak asiginin rengi kaçti ve benzi sararip soldu. Ertesi gün yeniden evine gittigim zaman ev sahipleri bana, “Allah senin hayrini versin Yâ Imam! Sen bizim aziz misafirimizi kaçirdin. O, gizli bir hazine olarak kalmak istiyordu. “Halime nigehban oldular!” düsüncesiyle çekti gitti. Nereye gittigini bilmiyoruz.” dediler.

Evet, bir de, Allah ve Resûlullah(sav)’i bu denli seven naz makaminin insanlari vardir. Bu kutlular, iradelerinin hakkini çoktan vermis ve irfan serhaddine ulasmis kahramanlardir ki, onlar Allah’i hakiki mahbub, yegane maksud ve mutlak mâbud oldugu için severler, Resûlullah(sav)’a da O’nun en güzel kulu ve yaniltmayan tercümani oldugu için muhabbet beslerler. Sevgileri için bundan baska da sebep aramazlar. Resûl-ü Ekrem Efendimiz(sav), “Eger yemin etse Allah onu yalanci çikartmaz.” diyerek o türlü insanlardan bahsetmistir. Bu mertebe, o âlemle bu âlem arasinda, yani kalb ve ruh ufkunda güçlü bir irtibatin teessüsüdür ki, bunun sahih bir hadiste izah ve ifade edildigini görürüz. Kudsi bir hadiste Allah (celle celâluhu) Cibril’e söyle buyurur: “Ben falani seviyorum, sen de sev. O da gökte durup sema ehline seslenir: “Allah falani seviyor, ben de seviyorum, siz de sevin!” der.

Seven, Sevdigine Itaat Eder

Bu ufku yakalayan mübarek zatlardan birisi de Râbia Adeviye Hazretleri’dir. “Rabbim, yemin ederim ki, Sana Cennet talebiyle kulluk yapmadim; Seni sevdim ve kullugumu ona bagladim.” diyen bu azize kadin bir keresinde söyle niyaz eder: “Allah’im! Benim Sana karsi olan alaka ve sevgim hatirina degil, Senin bana karsi muhabbetin hürmetine beni affet ve islerimi âsân eyle.” O, öyle mualla bir mevkiye çikmistir ki, kendi sevgisinden ve o sevginin karsiliksiz kalmayacagindan emindir; Allah’in kendisine olan muhabbet ve alakasinin derinligini müsahede etmis ve duasina onu vesile yapmistir.

Iste konunun hülasasi, Hakk’a âsIk bu kadinin su sözlerinde gizlidir: “Allah’a isyan edip durdugun halde O’nun muhabbetinden dem vuruyorsun... Kasem ederim bu anlasilir gibi degil! Eger muhabbetinde sâdik olsaydin O’na itâat ederdin; çünkü seven sevdigine itâat eder.” Evet, sevginin iki önemli esasi vardir: Biri, her zaman Sevgili’nin hosnutlugunu takip etmektir; digeri ise kalbi, O’nunla alâkali olmayan her seye karsi bütün bütün kapamaya çalismaktir.

Cenab-i Hak, dilerse, gedaya sultanlik bahseder. Liyakatimiz olmamasina ragmen, Allah bizi de kendi kapisinda birer mecnun kilsin; bizi sevsin ve ruhlarimizi sevgi iksiriyle senlendirsin.