Suçu başkalarına atarak kendini rahatlatma hastalığı insanoğlunun en garip taraflarından biri galiba.
Biz hep başkalarını suçlarız.
Mahallenin belediye tarafından yeterince temizlenmediğinden şikayetçi oluruz, camdan aşağı halı sirkeler, izmaritlerimizi atarız.
Araba kullanırken yayaların, yolda yürürken şoförlerin dikkatsizliğini konuşup dururuz.
Milli eğitim bakanını eleştiririz, kendimizi eğitmek için elimize kitap alıp okumayız.
Cehaletin en büyük düşman olduğunu söylemeden edemeyiz, evlerimizde maalesef kütüphane yoktur.
Bu örnekler uzayıp gider…
Çevremizde ki yoksullukları, geçim sıkıntılarını gördüğümüz zaman da bu ülkedeki zenginlere söylemedik söz bırakmayız.
Zenginin malı züğürdün çenesini yorar diye boşuna dememişler. Başkalarının mal varlığı ile ilgili uzun uzun yorumlar yapmak, mal varlıklarıyla nasıl eğlendiklerini saatlerce konuşmak hiç kimseye bir şey kazandırmaz.
Afrika da açlıktan ölen bebeklerin belgeselini izlerken göz yaşı dökmekten vazgeçip, yakınımızda birilerinin ihtiyaçlarını gidermeye başlamadığımız sürece mesafe alamayız.
Yakınımız derken, önce akrabadan başlamalı. En yakın akrabadan uzağa doğru gitmeli yardımlar.
En yakın komşudan başlayıp, mahalleye doğru el uzatmak gibi…
Biz ne yapıyoruz?
Yine tam tersini…
En uzaktakilere (Afrika) ağlıyoruz, yakındakileri görmüyoruz.
Afrika’yı sömüren batılıya, küfür, hakaret ve beddua edeceğimize, mahallemizde bir insanın yarasına merhem olmayı başarsak daha iyi olmaz mı?
* * * * * *
Hatıranın kime ait olduğunu not almamışım. Ancak Anadolu insanının “paylaşma” duygusunu gösteren, çok güzel bir hatırayı paylaşmak istiyorum sizlerle.
Işığı yanan evler….
"Tıp fakültesini yeni bitirmiş, pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım yere, Konya'ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim. Gençtim, bekârdım. Küçük bir beldeydi gittiğim yer. İlk gece bir eve