Ondört asır evvel yine bir böyle geceydi. Kumdan ayın on dördü bir öksüz çıkıverdi.
Bahardı...
Dışarda, kumların üstünde, kahrı da, zehri de zevk adına yutan insanlardı...
Çıldırmış azgınlıkların pençesinde beşer bir canavardı.
Ve zamanın paslı aynasında eskiyen yürekler kayalar kadardı...
Bahardı...
İçerde, Âminenin kucağında, nur ile yıkanmış bir Gül kokusu vardı...
Kaç bin senedir beklenen yâr, meğer o yârdı. Arasına sınır taşları dikilmiş zamanın saadet damıttığı çağlar, işte o çağlardı.
Gece seherlere uzardı ve dudaklarında Âminenin Gülüm! diyen bir gülümseme tekrarbetekrardı.